Weekendje vrij?

Onder tussen heel wat aanloop gehad, er was een moeder, met haar dochter en een kleindochter, op verdiepingsreis, haar laatste wensen aan het vervullen. Ze trok nu met haar dochter door Afrika, ze was ook al met haar zoon op stap geweest en zou daarna met haar man nog rondtrekken. Ze vertelde dat ze uitgezaaide borst kanker had naar de lever. Ze zou nog een scan moeten ondergaan of behandeling nog een optie was. Die tijd van eventuele behandeling, zou ze graag nog gaan wonen in Amsterdam. Voorlopig was ze nog fit genoeg om haar wensen lijstje te voltooien.
Bijzonder om zo afscheid te nemen van het aardse leven. Deze dames waren nog niet weg of er liepen een paar oudere dames te koekeloeren in onze tuin. Wij de mensen maar genodigd voor een bakkie. De dames waren ooit hier aan het werk geweest als verpleegkundigen. Één van de dames haar man was arts in het hospitaal geweest, hij is inmiddels overleden en de andere dame haar man was predikant. Ze kwamen nu een weekje buurten in Livingstonia en herinneringen op halen. Natuurlijk wilde de doktersvrouw het huis nog even zien. Zij vertelde dat zij hulp had in huis, of dit nu ook nog was. Nee, er lopen heel veel mannen rond het huis maar niemand in huis. In latere gesprekken met de dominee vertelde hij dat vrouwen niet buitenshuis werken. Dit hoort niet als zij het toch doen dan moeten ze alles afdragen aan de man. Toen de dominee hier zelf woonden hadden zij een mannelijk hulp in huis, die kookte, en schoonmaakte.
Zondag in de kerk werden deze mensen, werkers uit Ierland, hartelijk begroet met handgeklap en de zegen. De ds. moest natuurlijk een gebed uitspreken. Het was leuk deze mensen te ontmoeten en aan te horen hoe zij het beleefd hadden hier een aantal jaren te wonen. De kerkdienst blijft een belevenis. De ene zondag is er wat meer tamtam als de ander. Deze zondag stond er een bankstel in achter in de kerk, bij de afkondiging werd verteld dat dit aan geschaft was voor de dominee. Niet slecht zo.n gemeente. Hopelijk is z.n huis groot genoeg want het leek nogal groot echt Engels.
Nico had dit weekend achterwacht dat hield in dat hij af en toe naar het ziekenhuis moest, en verder maar afwachten wat komen gaat. Hij raakt al helemaal weer bekend met keizersneden, kleine operaties en gewoon genieten van het Afrikaanse cultuurtje. Ook al snapt Joke er af en toe niets van men communiceert wat verlaat, weet je dat dan niet, vertellen ze je niets? Dan maar zonder Nico onze dagelijkse wandeling, lastig wordt wel dat we steeds na geroepen worden. "Gif mi my money? Of gif mi my bottel." Een beetje krom Engels maar we begrijpen het. Omdat de voorzieningen hier niet geregeld zijn zie je vooral jongere die naar het hoger onderwijs gaan, thuis lopen. Geen inkomsten, pa heeft geen werk, geen school geld.
Dit blijft moeilijk je gunt iedereen onderwijs toch? De armoe is soms zo groot dat je je soms afvraagt waar leven ze van?
Vandaag een dag aan het meer. Joke en ik zijn donderdag als twee zelfstandige vrouwen alleen de berg af gereden. Dit koste ons bijna een uur (een afstand van 14 km) met ruim 18 haarspelden bochten. Dikke keien en nou ja wie de vorige verhalen gelezen heeft kan zich het nog wel voorstellen. Maar we hebben het gered, de stoeren vrouwen van dokter Nico. Beneden aan gekomen was het best fris. Zo rond half tien, hadden we iets van, het is geen strand weer dan maar shoppen een dikke honderd km verder op. Meteen kijken of we iets kunnen regelen met ons internet gedongel. Wij op naar Mzuzu goed op letten. hier een stil staande truk, dan weer een drukte van mensen en niet te vergeten geiten op de weg. O, pas op daar liggen takken op de weg dat betekend iets, en ja hoor een afgebrande bus midden op de weg. Al met al heel aangekomen de dongel op geladen en weer terug naar ons vakantie plekje. Een echt locaal prakkie gegeten. Nsima, een wit prutje met kip en reep. Lekker? eh ff wennen.