Eerste week

de eerste week 20 oktober 2015
de eerste week
En weer is het dan zo ver, op naar Afrika een land met heel veel contrasten. Inmiddels de zoveelste keer. Maar nu is het Malawi een nieuwe wereld voor mij. Dinsdag 13 oktober na een redelijke nacht de koffers gesloten de auto gestart. Reed ik rond negen uur met Annemiek richting Veenendaal. Annemiek uitgezwaaid en toen met Gea en haar moeder naar Terneuzen gereden. Na een heerlijke afscheidlunch gingen Gea en haar moeder nog een rondje maken over het Zeeuwse land. Wij werden op tijd opgehaald met de Taxi naar Brussel, alles verliep volgens schema. Rond acht uur vlogen we naar Parijs en vandaar naar Addis Abeba. Met een tussen stop van een ongeveer drie uur reisden we door naar Lilongwe de hoofdstad van Malawi. Ook hier stond er een taxi voor ons klaar hij wist gelukkig de weg naar het Hotel. Ik vond het wel even wennen. Verkeer redelijk druk veel mensen op de been, weinig verkeersborden. Wegen af en toe vol gaten. Op sommige plaatsen en overvloed aan verkeer zowel auto’s, als fietsers en wandelaars. Best druk. En dan die vertrouwde Afrikaanse geur, heerlijk. Nadat we ons geïnstalleerd hadden. Gingen we opzoek naar de auto van de dokter die we deze maanden mogen gebruiken. Een beste bak. Toen op naar het winkel centrum om onze voorraad in te slaan. Dit was weer ouderwets bekend. Ook dat is ons weer gelukt. In het hotel was er ook een mogelijkheid om te eten. Dit zou wel laat worden want zoon Pieter is ook in het land voor drie weken. Zelf heeft hij hier acht jaar gewoond met vrouw en kinderen dus hij kon ons ook mooi in praten. Over het leven hier, de gewoontes, het afdingen, de fooien enz. Ook gaf hij ons het advies niet in een keer door te rijden naar Livingstonia. Na een innig afscheid gingen we dood moe naar bed. Het valt niet mee hoor reizen. De volgende morgen gingen we na het ontbijt op pad. Ons doel was Rumphi daar zou een Nederlands echtpaar een lodge beheren wat volgens Pieter een must was om daar te logeren. Nou dat was echt een hele leuke plek. Met rondawels, ruim op gezet en het zag er goed uit, alleen zaten ze even zonder water. Dus dat werd deze avond droog douchen en voor de andere dingen stonden er een paar emmers water klaar. Joke en Nico kenden het echtpaar die deze lodge runde dus dat was een gezellig weer zien. Op zich heel enthousiaste mensen maar eigenlijk zijn ze op zoek naar op volgers. Dus als er nog iemand zin heeft. Het is alleen maar runnen van een lodge met personeel wat aan gestuurd moet worden. Zij is druk met de zorg, binnen het district en heeft ook met regelmaat stage lopers over uit Nederland. En hij houd zich bezig met het onderhoud en het toerisme. Zeg maar de praktische zaken. Ook wij mochten gerust blijven zij kon wel wat krachten gebruiken. Toch maar even niet eerst maar zien hoe het in Livingstonia is. Na een redelijk nacht in ons rondaweltje met muggen en allerlei ander gedierte stonden we rond zeven uur klaar om te gaan ontbijten. Ernstig er werd net een koe geslacht omdat ze die dag hun twintig jaar bestaan vierde, even wennen zo op je nuchtere maag.
En nu op naar het Noorden nog zo’n 80 kilometer te gaan. Makkie. Ja, hoor zeker de laatste 15 kilometer erg ten eerste zijn ze vergeten deze weg te asfalteren. Adrie weet je nog hoe dat er uit kan zien? Gaten en kuilen en grote keien en nog zo’n achttien haarspeld bochten te beklimmen. Sterkte Nico wij gillen wel op zo’n tijd. De weg is ongeveer zo breed als een auto dus je kan je wel voorstellen hoe dit gaat als er een tegenligger aan komt. En dat was meestal geen personen auto, wel vol geladen met personen. Dank je Pieter dit hadden we gisteren niet kunnen redden. Na veel gedraai geklim en gekruin van onze vierwieldrijfer zijn we op de berg aan gekomen. Daar vonden we al snel, door steeds te vragen, het Hospitaal. Aanwijsborden zijn er niet echt veel. De matrone ontving ons bijna met open armen en bracht ons naar ons nieuwe onder komen. Dat was even slikken. Een heel groot huis met net zoveel benden. Dozen, laarzen, katten ja eigenlijk teveel om op te noemen. Kom gerust een keer kijken. Je moet er wel drie dagen voor uit trekken maar dan zie je ook wat. Goed dat is een kwestie van ruimen en alles zo neer zetten dat we er drie maanden in kunnen leven. Om twee uur werden we in het hospitaal verwacht voor een rond leiding. Dit ging allemaal heel serieus we kregen er alles te zien van Nico zijn toekomstige kamer tot de o.k. enz. terwijl we rondliepen werden we gevraagd of wij bij een keizersnee wilden kijken. Ja waarom niet. Nog nooit gezien, echt heel bijzonder, het arme kind had wel twaalf vingers. Dit was onze kennismaking in het Hospitaal. De kennismaking verliep prettig. Nu maar wat eten napraten en naar bed. Na een redelijk nacht. Want ja het is wel weer even wennen al die honden en weet ik wat voor geluiden, echt Afrika! Ja zaterdag das een vrije dag toch dan mag je naar het strand. Dus wij weer de mooie weg af dat duurt maar een uur best te doen. Beneden aangekomen gingen we op zoek naar een plekje aan het meer. Het zou een heerlijke dag worden qua weer, dus geniet er van. Onderweg kwamen we nog langs een begraafplaat, is altijd mooi om daar even over heen te lopen. Op zich was het een slecht onderhouden plaats dus we waren snel uit gekeken. We waren nog niet bij de auto, vijf stappen er vandaan, toen er een aantal kinderen, vrouwen en een jongeman stonden. We moesten betalen omdat we op de begraafplaats hadden gelopen. We hadden toestemming moeten vragen chief, de zogenaamde burgemeester van het district. Een hoge piet zeg maar. Nou ja na veel vijven en zessen tussen Joke en Nico kreeg de man de helft van zijn geëiste geld. Toen eindelijk op naar de baai. Wat een heerlijk plekje. De temperatuur van het water waar je zo inloopt. Lekker dobberen en genieten van deze weelde op zaterdag 17 oktober. De trouwdag van Jan en Annelies, inmiddels gehoord dat dit een mooie dag was, jammer dat we er niet bij konden zijn. Een trouwerij van beide families nog wel. Na deze mooie dag weer op huis aan. Onze gebruikte spullen weer opgeruimd en nog even nagenieten van de ondergaande zon. Zondag om acht uur zou de kerk beginnen. Er werd al volop gezongen toen we aan kwamen wandelen. Na een hartelijk welkom door de koster konden we aanschuiven in de bank. Vrouwen links, mannen rechts. Nee hoor Nico kwam gewoon naast ons zitten. Na veel zingen, bidden en een voorstellings ronde. Begon de preek. Het Malawiaanse Engels is wel een beetje lastig maar we hebben aardig het verhaal kunnen volgen. Na de kerk gingen we weer op huis aan. Na onze bakkie en lunch trokken we de wandel schoenen aan. Na een heerlijke wandeling dwars door de middle of nowhere, werden we soms raar aangekeken, wat doen jullie lopen, dat doe je naar je werk, niet zomaar. We kwamen uit bij mensen op hun stoep of liepen vast in de wildernis, maar uiteindelijk een mooie trip gemaakt het doel was overzicht over het meer dat lukte nu nog niet. Na weer een heerlijk avond buiten op de veranda, gingen we weer met de kippen op stok. Nico moest immers de volgende morgen werken en we moeten om kwart voor zeven bij de dag opening zijn in het ziekenhuis. We worden bijna wakker samen met de zonsopgang, prachtig ook deze morgen. Na het ontbijt gingen we naar het Hospitaal. Daar werd de dag geopend door verschillende mensen die voor gingen in gebed en boodschap mee gaven voor de dag. Een ook hier werden we uitgebreid voor gesteld. Daarna gingen Joke en ik op naar het dorp, kijken wat we daar konden kopen en op zoek naar internet. Nu weten we een beetje wat er te koop is want even de berg af om boodschappen te doen is heel heftig, dit gaat ons nog niet lukken. En nu gaat tie hopelijk de lucht in.doei