Van tsee-tsee vlieg tot bootvluchteling

Vrijdag 14 nov, Nico is weer toe aan een vrij weekend. Hij heeft alweer een ideetje in zijn hoofd. Afreizen naar Vwaza wildpark een dikke 200 Km van ons huis, met hier en daar een grondpad dus al met al duurde dit wel een uurtje of drie nog wel even voor donker aan gekomen. Volgens het boekje Lonely Planet was er heel veel te zien. En er zou er een prima accommodatie zijn. Op zich was het een redelijk huisje wel wat achterstalling aan onderhoud. W.c niet echt proper, wasbak gaf geen water, daar stond een emmer water voor klaar. De douche gaf heerlijk fris water van het meer. Er was een stook gelegenheid om warm water te kunnen leveren, en eventueel elektriciteit maar dat werkte nu even niet. Joke en Nico kenden het park van een vorige ervaring het was toen wel heel anders. Het water stond toen bijna tot aan de huisjes het was nu erg droog. Dat betekende dat het wild heel ver te zoeken was. En de olifanten waren zonder visum de grens over naar blijkbaar een natter Zambia, dus een moeilijke tijd voor het wild. Het leuke van deze plek was het koken. We moesten zelf ons eten aanleveren en dan werd er gekookt voor ons. Lux hè. En niet te vergeten de afwas. Gelukkig maar want wij hadden niets. Behalve een bed. Ook niet al te nieuw en te schoon. Ligt er b.v een wol deken op. Goed voor mensen die last hebben van huismijt of een andere allergie want de stof wolken kwamen er uit toen we alles er af haalden want een laken was immers genoeg hier. Met een temperatuur van rond de dertig graden gaat het wel lukken. De volgende morgen gingen we op stap met een gids om wild te spotten. De gids was alleen mee om bescherming daar was hij voor op geleid. Kennis over wild was minimaal. Gelukkig wist hij hoe een Hippo (nijlpaard) er uit zag jammer genoeg kwam er verder niet veel uit. De rest van de dag hebben we genoten van het uitzicht en het wild wat langs kwam. Vlakvarkens, bokjes e.d. In de avond zijn we weer op zoek gegaan naar wild. Toen hebben we nog wel buffels gezien. Ook de volgende morgen zijn we op zoek gegaan naar wild en vogels, de keuken man wilde ons wel het een en andere laten horen en zien. Hij kende heel wat vogels en wist er aardig wat van. Na ons preek lezen zijn we weer af gezakt naar het meer. We hebben daar nog heerlijk genoten van ons plekje waar we het vorige weekend waren. Zon, water en bedrijvigheid aan het meer is altijd heerlijk. Rond drie uur zijn we weer naar boven getuft en wat denk je, stop politie . U a.p.k. Is verlopen
Oké volgens onze monteur geen probleem zeg gewoon dat er aan gewerkt word
Nou daar trapte deze man even niet in hij is al een week over tijd. Dus dokken. Erg hè en dat staat ook nog op mijn naam.

Uit eindelijk was Nico weer aan de beurt om te rijden, hè dat rode lampje hoort dat . Nou nee das de handrem en dat wilde niet meer uit. Achteraf was het lichtje van de remmen die het dus niet meer deed, toch maar zonder werkende remmen naar boven. Oké rustig rijden dan komen we wel heel boven. Gelukkig zijn we heel aan gekomen. Na onze dank aan God gingen we nog preek lezen en daarna doken we ons bedje in. Maandag rond zes uur stond de ambulance voor de deur. Nico werd verwacht was blijkbaar vrijdag besproken. Mogen de dames ook mee. Dat kon. Daar ging de wagen vol geladen op naar een kliniek zo’n drie uur rijden en varen hier vandaan. Echt een klucht. De ambulance zat dus vol met medewerkers van het ziekenhuis. Twee administrateurs, een o.k. broeder, nog een centen dame. De matrone, twee dokters en een verloskundige. En Joke en ik. Er kon er nog wel een moeder met een kind bij. Allemaal op gepropt in de ambulance, waar zo,n auto al niet goed voor is. Dan nog wat bakken en dozen en......onderweg werd er nog even gestopt om wat drinken in te slaan en wat lolly's, pufs, (chips) e.d gezonde kost. Een ambulance dient hier voor heel veel behalve patiënten vervoer. Rond tien uur klommen we op de boot die twee afgelegen klinieken bezocht. We keken onze ogen weer uit. Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig hospitaal in de middel of no where. Klaar om patiënten te ontvangen. Maar dat duurt nog even een paar jaar. Nu werd er nog een oudere ruimte gebruikt het nieuwe gebouw is voor de groei in de toekomst. Joke en ik zijn heerlijk gaan zwemmen en hebben wat rond gehangen. Er was niet veel te beleven ook voor Nico niet. Rond drie uur werd het tijd voor een lunch. Vis met casave lekker ik ging al over me nek alleen al van de geur. Toen weer terug naar ons bootje op naar de eerste kliniek. Daar klom de staf weer van boord en werden er patiënten bekeken en voorzien van medicatie e.d. Nico was weer helemaal in z'n element. Toen weer een bord met eten weer vis met die witte prut. Doe mij maar water. Omdat we ook geen idee hadden wat ons te wachten stond waren we ook niet goed voor bereid. Geen eten weinig drinken enz. Verrassing. Toen weer terug naar de ambulance die stevig bepakt en bezakt ons terug reed naar livingstonia. Dat viel allemaal niet mee, met dertien mensen in dit bakkie, maar we hadden het ook niet willen missen. Ik heb het wel moeten bezuren. De volgende dag last van m’n zij, rug, maag, omdat ik zo,n twee uur lekker werd plat gedrukt echt gebroken. Dus nu maar even vrij. De rest van de week deden we het rustig aan, uit geput? Zaterdag de 21e moesten we toch weer met Nico op stap. Dit werd weer een wandeling in de buurt de Chombeberg dit is een berg van ons af goed te zien, makkie! Als jullie die kunnen hebben, dan gaan we een keer drie dagen wandelen vanaf het Nyika nationale park. Gelukkig mochten we er nog wat voor trainen of eventueel afzeggen. We wandelen met hulp van een inwoner uit het dorp het was mooi en goed te doen behalve de terug weg. Het was heet, heter, heetst echt Joke en ik sleepte ons voort. We werden naar van de hitte ik moest tot vier keer toe achter de boom. Volledig uit geput kwamen we weer op honk. Dit gaan we dus niet weer doen hè ga jij maar alleen wij nemen wel de auto. Zondag genoten weer van de rust dag. De dienst die we bij woonde was niet echt opwekkend duurde iets te lang vanwege het heilig avond maal. Tot heden is het nog steeds snakken naar regen. De muggen vieren hoogtij. Vandaag is er iets gevallen maar nog steeds te weinig de temperaturen lopen nu al weer op. Gisteren zelfs binnen moeten eten omdat het te koud was en we eters hadden twee collega, s van Nico. Joke en ik zijn nu druk met ons wonderboxen project. Wordt vervolgt. Groeten weer en nog van harte met onze gezamenlijk neef, en nichten en wie er ook maar geboren zijn of ooit waren.