Help vrijdag 30 okt

Vrijdag avond, 23 okt, hadden we bezoek van een Amerikaanse school juf die hier al een aantal keren vrijwilligers werk deed, om de school te helpen. Zij verblijft hier dan drie maanden en probeert haar kennis door te geven. Zij begeleid studenten van de universiteit. Vraag me niet welke vakken? We hadden haar uit genodigd bij ons te eten, help wat een ratel er was geen speld tussen te krijgen. Gelukkig hoefde ik dit ook niet te proberen mijn Engels is niet toereikend om met haar aan de praat te gaan. Ze wilde ons graag voorstellen op school om daar eventueel te kunnen helpen. Wordt vervolgd.
Al weer weekend dat houd in dat Nico vrij is en dat betekend, wandelen als het kan èèn dag of meer. Vandaag gaan we op pad met een gids omdat we een natuur reservaat in gaan. Waar de route heen leid is te zien van uit ons huis. Het zogenaamde over village view, dat houd in dat je van af deze berg uitzicht heb op livingstonia en het meer. De wandeling zou zo’n zeven, acht uur duren. Omdat het nogal warm kan zijn betekend dat vijf uur op staan en zes uur lopen. De gids moest nog even langs zijn dochter waar hij zijn attributen, zoals een uniform, een geweer en schoenen heeft opgeslagen om deze aan te trekken en als een echte gids ons voor ging. Het werd een prachtige route klimmen en dalen, zweten en kraken. Mens dat viel niet altijd mee. Die gids liep rustig door vertelde dat de arts (de eerste arts van hier)van het hospitaal met een draagbaar naar boven werd gebracht om daar zijn vrije dagen door te brengen. Onder weg stonden er nog oude telefoon palen want hij kon natuur lijk wel worden op geroepen. Dat waren nog eens tijden Nico! Al met al hadden we een heerlijke dag. Moe maar voldaan rolde we rond acht uur ons bed in. Zondag bezochten we weer de lokale kerk. Dat was een mooie dienst jammer dat Engels nog steeds mijn taal niet is. God heeft een doel met ons leven, zoals Abraham b.v. weg geroepen werd. En dat vraagt vertrouwen. Abraham zou immers een vader worden van vele volken, terwijl hij nog niet eens een zoon had. Zo moeten ook wij vertrouwen hebben en niet allerlei argumenten verzinnen maar dat we gewoon aan de slag gaan. De voorgangster was een student derdejaars, educatie. Zij heeft echt de gave het woord door te geven op een levende prikkelende, praktische manier met op zijn tijd een grap. Die was niet altijd te volgen. Kort samen gevat was dit de preek van zondag. De middag zijn weer aan de wandel gegaan. Dat is altijd heel hilarisch, kinderen die ons al van verre aan zien komen, waar gaan jullie heen een waarom lopen jullie hier? De avond hebben we gevuld met een lezing over pijn en lijden, van Tim Keller.
Maandag hebben we weer een gedeelte van het huis gesopt, want ja als de regentijd aanbreekt moeten we misschien in huis bivakkeren en dat kan echt niet zoals het er nu uit ziet. Het is zo groot dat alles vol staat met geschenken, dozen voor de kinderen, die Januari naar Zambia naar school gaan, en alles is zo vies. Het huis zelf is al van 1906 echt een Schots gebouw maar heeft een tekort aan onderhoud. Dan wordt het ook nog op gevreten door termieten echt jammer hoor want het ziet er niet uit. Eigenlijk vreemd als je zelf ook te gast ben. De dokter die hier normaal werkt is van Ierse afkomst en haar man is de huisman. Maar hij werkt zo te zien meer buiten, bomen kweken en er wordt een huis gebouwd en schoolbanken gerenoveerd. Niet helemaal helder hoe het nu precies zit. Maar goed de kamer lijkt weer ergens op, de douche lijkt ook redelijk en de keuken kan je ook weer het een en ander aanraken. Elke morgen bak ik een vers broodje en de was is ook geen overbodige luxe. Daarna proberen we te inter-netten, maar dat lukt niet altijd. En dan de omgeving leren kennen links af rechts af naar boven en naar beneden. Paden genoeg. We hebben een bezoekje gebracht aan een vrouwen gilde die goede werken doen in de wijk. Zij zijn lid van de presbyteriaanse kerk. We werden uit genodigd bij iemand thuis. Echt armoede. Er was niets. Het plafond lag open de binten kwamen naar beneden, alles op gevreten door de termieten, weer geen onderhoud of behandeling om dit tegen te gaan. Zitten op iets wat een stoel leek of Joke die jaren jonger is op de grond op een matje. Wij wilde graag weten wat de dames precies deden en of wij iets konden doen? Het doel van deze dames vergelijkbaar met de diaconie, zij helpen weeskinderen die meestal bij oma wonen, aan eten, drinken, mogelijkheden om naar school te kunnen e.d. De bijeenkomst begon met gebed, daarna gingen ze zingen en sloten weer af met gebed. Hoofddoel geld, om dingen aan te kunnen schaffen zoals een p.c. naaimachine e.d.
De volgende dag gaan we naar Mzuzu de eerst volgende stad, zo’n dikke honderd km hier vandaan, om boodschappen in de slaan. We zijn bijna overal door heen. Nico gaat mee want wij hebben nog steeds geen lef die vreselijk weg alleen af te gaan. Voorstel, nemen we een andere weg, duurt iets langer maar is alleen maar stoffig maar rijd prima. Hoe lang doe je over 68 kilometer grond pad, zeg maar ruim drie uur, mensen lief wat een weg. Wel leuk door verschillende bewoonde gebieden maar even snel boodschappen doen zit er niet in. Geniet maar van de Hollandse weelde, wegen die berijdbar zijn en alles op een redelijke afstand misschien af en toe een file daar heb je hier geen last van. In Mzuzu was het weer een drukte van rondrijdend verkeer, markt en een redelijk super, ze hebben er niet alles sommige schappen waren leeg. Maar zo moeten we het wel weer een paar weken redden. Met hulp van een aantal schooljongens, die toevallig geen les hadden?, werden we weg wijs geholpen naar de emigratie dienst omdat onze visum verlengd moest worden. Dit is zomaar gelukt tot en met de terug reis, normaal moet dit elke maand gebeuren, leuke bijverdienste. Na dat we alles hadden geregeld wat er geregeld moest worden zijn we nog langs geweest bij een bevriend gezinnetje van zoon Pieter. Was wel lastig dat vrouwtje daar achter een hek met bewaking daar weer achter te laten. Ook al woonde ze daar nu al een jaar werk vinden en zoeken is lastig. Gelukkig hebben ze een kind en ze was in verwachting van de volgende maar toch ze was er dubbel in. Haar man is de hele dag of week soms van huis en dan ben je toch wel heel alleen in een land wat niet overloopt van melk en honing. Op de terug weg hadden we nog even tijd om het meer in de duiken, o wat een heerlijk water zo dicht bij huis en toch zo onbereikbaar. Rond vier uur draaide we de weg weer op mocht je weten wat voor mooie weg dit is. Volg Chiweta naar Livingstonia t305 en dan kan je de route aardig volgen. Joke schoot vol goed moed de eerst tot de dertiende bocht in. Het ging prima dit gaan we redden tot we ineens in een riggel hangen wat doe je nu?, Jammer nu staan we vast wat nu? De eerste auto die stopte, had diep meelij maar kon niets, idem de volgende. Ook de wandelende dames met hun hebben en houwen op hun hoofd schudden deze wat heen en weer en ja dis niet grappig. Iemand gaf nog de tip gooi stenen onder de zwevende wielen dan komt hij gelijk met de weg en klaar is kees. Zo simpel is het. Uiteindelijk de motor rijder die achter ons reed zou hulp zoeken in Livingstonia de garage man van het ziekenhuis kent de auto en die maakt wel een plan. Een klein uurtje later kwam love more (garage mannetje) ons uit de goot helpen. Wij puin aandragen hij gooide dat onder de wielen gaf een dot gas en ja hoor daar vloog de auto eruit. Groot gejuich en gehuk. Nu was het inmiddels donker, snel op naar huis. De boodschappen uit geladen en gedankt voor deze bijzondere dag.
Met Nico gaat het inmiddels uit stekend hij opereert en doet het goed in het ziekenhuis. Hij geniet de gaten uit vooral als er dingen niet op stok zijn (voorraad) maar goed das Afrika, het gaat allemaal even anders. Is de patiënt klaar na de operatie dan kan deze worden opgehaald maar ja wie kan dat doen als de zuster net in overleg is met de matrone. O.k. moet maar even wachten met het terug brengen. Heerlijk als Nico dan thuis komt met deze verhalen en dan zit Joke boven op de kast en gaat als het aan haar ligt direct ingrijpen wie gaat er nu voor de patiënt of de directie? Zijn ze nou helemaal hier moet je over praten dat kan toch niet. Op dit moment zitten we weer zonder energie. Het ziekenhuis heeft gelukkig een aggregator dus het werk kan gewoon door gaan. Wij roeien maar met de riemen die we hebben, de was staat stil, het eten wordt op een houtje bijten of als het lang duurt een fikkie stoken. Onze weekend plannen moeten nog doorgenomen worden als Nico zijn diensten weet zijn maatje is nog wat voorzichtig en voelt zich erg verantwoordelijk voor het ziekenhuis. Een heel bescheiden mannetje…
Nog een probleem ik wil zo graag wat foto’s erbij doen maar dat lukt niet is teveel gevraagd van het internet machine.