Nog een kleine week

Rond kerst.
Om dat het bijna kerst is hebben we voor al die mannetjes die hier op het erf lopen een aardigheidje verzameld om mee te geven als kerstgroet. Een tas gevuld met rijst, suiker, olie, kaakjes, frisdrank een solair lampje voor de vaste medewerkers en een kleine geldelijke bijdrage. Dit hebben we tussen de middag aangeboden. Het leek dat ze het wel aardig vonden. Later nog bij iemand langs gegaan waar we al heel snel contact mee hadden, ook aan haar een kerstpakket gegeven en voor haar dochtertje wat kleding. Kerstdag zou er, volgens onze gasten die avond ervoor, de kerkdienst zijn vanaf acht uur. Kerstmorgen op naar de kerk in Livingstonia. Een hele oude kerk ooit gebouwd door de presberitiaanse kerk van Schotland. Echt een monumentaal gebouw in deze hutten, minder grote huizen, omgeving. Het was nog erg rustig op het kerkplein, de koster vertelde dat er van acht tot negen dienst zou zijn. Onder tussen kwamen er nog drie blanken aan. Een Nederlandse jongen en een echtpaar uit Zwitserland. Dat werd natuurlijk weer over en weer uitwisselen. Die jongen studeerde in Wageningen, de zelfde studie die zoon Pieter, first born van Joke en Nico, ooit heeft gedaan. Het echtpaar, hij was i.c.t.er en zij arts. "Gezellig, kom langs voor koffie want het lijkt er op dat de dienst nu gaat beginnen" (het was inmiddels bijna twee uur later) dat is het mooie van Afrika wij hebben de klok en zij hebben de tijd. Een van onze sociale contacten ging voor in de dienst. We konden er geen woord van verstaan omdat het in Tumbuka was, maar het ging over kerst. Ons was al verschillende keren gevraagd een lied te zingen dat werd, "nu zijt welle kome "en natuurlijk kregen we een afscheid groet mee. Handen wrijven en drie maal klappen, in THE name of the Father THE Sun and the Holy Spirit. Dit was het afscheid van de kerk. Vriendelijke begroetingen en we zijn nu een tweede vaderland rijker. Daarna gezellig geklets en koffie gedronken met onze gasten. Die er rond twaalf uur weer vandoor moesten. Tussen de buien door werden we nog uitgenodigd bij ons mannetje, die regelmatig wat wilde verkopen, van groeten en fruit. Hij wilde z'n huis wel laten zien en we moesten z'n familie even begroeten. Wij mee naar zijn huis we werden hartelijk welkom geheten door heel veel kinders, moeder en andere Fam. Wij hebben even op een stoof buiten gezeten en een rondje door de tuin gemaakt. Leuke ontmoeting alleen kom je nooit binnen ik zou zo graag eens zien hoe dat er uit ziet. Wel had hij nog een vraag of we hem wat geld konden geven want zijn huisje had alleen een grasdak en er zou nog plastic tussen moeten want nu het regent worden ze nat. Ja dat blijft lastig ze blijven vragen om geld, of om naar het ziekenhuis te kunnen of schoolgeld voor de kinderen waar begin je? We geven dat ook steeds aan, iedereen vraagt om geld maar lost dit jullie probleem op. Probeer het bij de regering misschien kunnen zij dingen anders gaan doen. B.v niet teveel in eigen zak steken. De mensen weten dit maar komen niet in op stand. Men geeft aan allang blij te zijn met de vrijheid die ze hebben. S'avonds waren we uit genodigd bij de administrateur en zijn vrouw. Daar kregen we een heel gezellig kerstdinee op z'n Malawiaans. Later nog medewerkers van het ziekenhuis gegroet en de volgende morgen de rest van de mensen op het ziekenhuis terrein. En toen weg uit Livingstonia waar we heel wat voetsporen, werkzaamheden en vraagtekens hebben liggen. We zouden naar Nyikapark gaan. Een wild park hemelsbreed niet ver maar er loopt geen weg vanaf Livingstonia dus moesten we een flink eind om, over grondpad en de mainroad die nog slechter was. Maar we zijn er heel huids aan gekomen. Daar werden we hartelijk begroet met een hapje en een drankje. We verbleven in een prachtige chalet waar het haardvuur stond te snorren en een jongeman bezig was water te koken voor een bakkie. Hij zou ook het eten koken dus dit werd een heel lux gebeuren. Nyika is een wildpark daar hoopte we het ėėn en ander aan wild te spotten. Eigenlijk was het land en de wolken het mooist wat we gezien hebben. We waren op weg naar een uitzichtpunt maar kwamen hier niet uit, volgens de beheerder worden de wegbewijzering gesloopt door stropers, en word het toch wel moeilijk zoeken als er geen borden staan. De volgende dag nog geprobeerd wild te spotten na zeebra,s verschillende soorten bokken was dit het wel. Nu gingen we logeren in Rumphi waar een Nederlands echtpaar huisjes verhuurt. Hier werden we opgevangen door twee h.b.o.v. stagiaires uit Nederland. Later kwam ook het echtpaar. Zij is verpleegkundige en werkt in de wijk. Vandaar de stagiaires (ooit waren Geesje en Klaasje hier, twee bekende uit mijn Kuria tijd). Het echtpaar was tijdelijk terug ze hadden gehoopt op opvolgers maar dat ging niet lukken. Nu zouden ze zelf nog vijf jaar werken aan een nieuw plan als dat niet lukt dan zou hij de stekker eruit trekken. Doordat de regering zoveel tax vraagt over het toerisme was hij er helemaal klaar mee. Nu zou hij de rodawels en het gebruik van de keuken alleen open stellen voor vrienden en Fam. Ook zij zou haar best doen om een opvolger te vinden. De volgende morgen moesten we op tijd weer op pad want de auto had nieuwe kuren. Dikke zwarte rookwolken en een ander geluid. We hadden gelukkig een adres gekregen in Mzuzu bij de garage aangekomen werd al snel gezien wat er loos was. Na een dag van rukken en ontmoeren werd de uitlaat met een stukje ander materiaal weer netjes gemaakt. Rond drie uur konden we afzakken naar het meer. Daar hebben we heerlijk gekampeerd maar de volgende morgen werden we bijna weg gespoeld door de regen. Dan heeft het weinig zin aan het meer te blijven. Inmiddels zijn we afgezakt richting Bua river Lodge, Nkhotakota. Een Lodge met wildtuin ver van de bewoonde wereld. Hier konden we kamperen. Ze hadden last van te weinig water gehad maar dat was dank zij de regen weer gaan stromen de camping ligt aan de Bua rivier en water betekend hier energie. Het ziet er heerlijk uit hier, alleen nog niet echt veel wild. De volgende ochtend zijn we met een gids en beveiliging lekker wezen wandelen maar weinig wild gezien. En dit allemaal op oudejaarsdag. Vreemd om dan in de vreemde te zitten. Het bijzondere is dat we dus totaal geen verbinding hebben met de buitenwereld. En dan wordt je gewoon moe en lokt het bedje. Dus rond negen uur gingen we ons tentje in. Wat kan je een sjoelbak en een oliebol dan missen. De volgende morgen weer op tijd op pad. We zakken steeds verder naar richting luchthaven. Rond een uur of één stopten we bij een missiepost, mua, die Joke en Nico kenden van een vorige keer. Na wat gezoek en gevraag stonden we even stil. Er kwam een tegenligger aan. Ze vroeg hebben jullie motor pech, nee, we zoeken de receptie van het camp. O die loopt zeker even rond ga zelf ook wat rondlopen dan komt de beste man vanzelf wel. Ja maar we hebben een probleem wij vrouwen zoeken en toilet. O, kom dan maar even met mij ik hebben alleen geen toilet met spoelsysteem. Niet erg de nood is echt hoog. Wij mee met de dame. Ze vertelde dat daar het graf van haar vader lag. Pal langs de weg. Hij was vermoord maar volgens de berichten was het een ongeluk. Hij was kandidaat van de president verkiezingen. Dochter zelf was ook actief lid binnen het parlement, ze vertelde honderd uit en verstond haar vak. Wat niet door iedereen wordt gewaardeerd. Omdat het rond etenstijd was vroeg ze ons te blijven eten. Dat was weer een prachtig moment. Later hebben we nog een bezoek gebracht aan een artistieke priester die veel kunstenaars op de been heeft geholpen. Als Canadees zit hij nu al 48 jaar in deze missiepost. Best wel een eenzaam bestaan. Hij vind het wel lastig worden dat de mentaliteit erg veranderd. Verantwoordelijkheden, afspraken nakomen e.d.ziet hij zorgelijk veranderen. Binnen het ziekenhuis steekt de administrateur het geld in eigen zak, gevolg geen medicijnen zijn er beschikbaar, die nodig zijn want de rekeningen worden niet betaald. Ja wat wil je de regering geeft het voorbeeld. Na een heerlijke nachtrust gingen we eerst naar de kerk om later afscheid te nemen van de priester. Deze artistieke man heeft heel wat maskers en geschiedenis verzameld van Malawi. Hij vertelde dat er een groep dansers langs zou komen daar mochten wij ook nog wel van genieten. Het werd een geweldig dansspektakel waar vrouwen door geesten werden achter nagezeten. En verschillende dansen zoals de regendans werd uitgebeeld. Wat een power hadden deze mannen en vrouwen. Na deze voorstelling reden we richting monkay bay. Nu even een muur zoeken om geld te pinnen, dit werd een moeizaam gebeuren. Geen Europese kaart die werkte gelukkig was het wel mogelijk met de VISA. Nu weer heerlijk genieten van het meer. Monkay bay.s nacht viel niet mee. Een aantal gasten vierden oud en nieuw met stevige muziek en rond drie uur vuurwerk. Kort nachtje werd dit. Na een prachtige preek van Ds G Zomer genieten we nog even van een wandeling, water en zon. Morgen hopen we een dagje eiland te hoppen. Dan is het inmiddels al weer 4 Jan. Nog een klein weekje dan zitten we weer thuis. Al met al een goede tijd achter de rug. Bijzonder hoeveel we geleerd hebben, gezien en beleefd hebben. Malawi. Een prachtig, ingewikkeld, boeiend land. Met heel veel kinderen, armoe en een soort gelatenheid. Things happen. Aan de andere kant geloof in Jezus Christus een oprechte geloofs blijheid.


Met Vriendelijke Groet
Coby Mol